Omschrijving van de juridische term Relatieve competentie:
Relatieve competentie in het Nederlandse rechtssysteem verwijst naar de bevoegdheid van een rechterlijke instantie om kennis te nemen van een bepaalde zaak op grond van de geografische locatie of de aard van de zaak. Het bepaalt dus bij welk gerecht de procedure aanhangig gemaakt moet worden. Dit principe is er om ervoor te zorgen dat zaken worden behandeld door een rechtbank die geografisch gezien logisch is voor de partijen of die specifiek is ingericht voor een bepaald type zaken.
De regels voor relatieve competentie zijn vastgelegd in de Nederlandse wetgeving en hebben tot doel de toegang tot het recht voor partijen te vergemakkelijken en de werklast van rechtbanken evenwichtig te verdelen. In civiele zaken bijvoorbeeld, bepalen deze regels welke rechtbank competent is op basis van de woonplaats van de gedaagde of de plaats waar het feit heeft plaatsgevonden waaruit de vordering voortkomt.
Juridische context waarin de term Relatieve competentie gebruikt kan worden:
Consumentenzaken:
Als een consument een geschil heeft met een bedrijf over een gekocht product, zal de relatieve competentie over het algemeen bepalen dat de zaak wordt gehoord door de rechtbank in de regio waar de consument woont. Dit is om de consument te beschermen en te voorkomen dat deze reist naar een rechtbank die ver van zijn woonplaats is gelegen.
Arbeidsrecht:
Bij arbeidsrechtelijke geschillen wordt de zaak veelal aangebracht bij de rechtbank in de regio waar de werknemer woont of waar de werkgever gevestigd is. Dit wordt gedaan zodat de zaak behandeld wordt door een rechtbank die relatief dichtbij is voor beide partijen.
Relatieve competentie moet niet verward worden met “absolute competentie”, wat verwijst naar de vraag of een zaak bij een kantonrechter, rechtbank, gerechtshof of Hoge Raad thuishoort, gebaseerd op de aard en ernst van de zaak of de hoogte van de vordering.
