Omschrijving van de juridische term Onrechtmatig bewijs:
Onrechtmatig bewijs is een term uit het rechtssysteem die verwijst naar bewijs dat op een manier verkregen is die in strijd is met de wet of met de rechtsregels. Dit kan bijvoorbeeld bewijs zijn dat verzameld is zonder de vereiste bevelschriften, of dat bewijs is verkregen door schending van iemands grondrechten, zoals het recht op privacy. De consequenties van onrechtmatig verkregen bewijs kunnen variëren, maar vaak leidt het tot de uitsluiting van dat bewijs in de rechtbank, wat bekendstaat als de uitsluitingsregel.
In de praktijk betekent dit dat als een advocaat kan aantonen dat bepaald bewijs onrechtmatig is verkregen, de rechter kan besluiten dat dit bewijs niet gebruikt mag worden in de procedure. Dit principe dient ter bescherming van de integriteit van het rechtssysteem en om ervoor te zorgen dat de overheid en haar instanties zich houden aan de wet bij het verzamelen van bewijs.
Juridische context waarin de term Onrechtmatig bewijs gebruikt kan worden:
Een voorbeeld van onrechtmatig bewijs is als een politieagent zonder toestemming of bevel een huiszoeking doet en daarbij bewijs vindt van een misdrijf. Hoewel het bewijs relevant kan zijn voor de zaak, kan het zijn dat dit bewijs niet toelaatbaar is in de rechtbank omdat het op een onrechtmatige manier verkregen is. In Nederland, bijvoorbeeld, wordt de beslissing over de toelaatbaarheid van zulk bewijs genomen met inachtneming van het zogenaamde ‘vruchten van de vergiftigde boom’-doctrine. Deze doctrine houdt in dat niet alleen het direct onrechtmatig verkregen bewijs uitgesloten kan worden, maar ook al het bewijs dat daaruit voortvloeit.
