Omschrijving van de juridische term Mentorschap:
Mentorschap is een juridische maatregel die in Nederland wordt toegepast om de persoonlijke belangen te beschermen van volwassenen die door hun geestelijke of fysieke toestand niet meer in staat zijn om deze zelfstandig te behartigen. Het is een vorm van beschermingsbewind, specifiek gericht op niet-vermogensrechtelijke aangelegenheden, zoals beslissingen over verzorging, verpleging, behandeling en begeleiding.
Deze maatregel kan worden ingesteld wanneer iemand door zijn of haar conditie niet meer goed voor zichzelf kan zorgen en er geen naaste familieleden zijn die deze zorg op zich kunnen nemen, of wanneer deze zorg door familie niet gewenst is door de betrokkene. Het onderscheidt zich van curatele en bewindvoering, die respectievelijk ook op financiële en andere vermogensrechtelijke belangen toezien.
Een mentor wordt benoemd door de kantonrechter en heeft de taak om de belangen van de betrokkene te behartigen en beslissingen te nemen op bovengenoemde gebieden. De mentor moet de wensen van de betrokkene zoveel mogelijk respecteren en als vertegenwoordiger optreden. Het doel is altijd om de zelfredzaamheid van de betrokkene te ondersteunen en te bevorderen.
Er zijn strikte voorwaarden verbonden aan de benoeming van een mentor. De persoon moet meerderjarig zijn en mag niet onder curatele staan. Voorts wordt er gekeken naar de geschiktheid en de betrokkenheid bij de betrokkene. Het mentorschap is persoonlijk: de mentor mag zijn taak niet overdragen aan een ander. De kantonrechter houdt toezicht op de uitvoering van de taak.
Juridische context waarin de term Mentorschap gebruikt kan worden:
Een voorbeeld van een situatie waarin mentorschap kan worden ingesteld, is wanneer een oudere persoon met dementie steeds meer moeite heeft met het nemen van beslissingen over zijn eigen verzorging en medische behandelingen. Als deze persoon geen naaste familie heeft of de familieleden zijn niet in staat om deze rol op zich te nemen, kan een mentor worden aangewezen om de zorg voor de persoonlijke beslissingen op zich te nemen.
Een ander voorbeeld kan zijn een jongvolwassene met een ernstige verstandelijke beperking die de leeftijd van achttien jaar bereikt. Zodra hij of zij meerderjarig is, kunnen de ouders niet langer wettelijk beslissingen nemen namens hun kind. Door een mentor aan te stellen, wordt er gezorgd dat er een verantwoordelijke is die in het belang van de jongvolwassene handelt als het gaat om persoonlijke zorgbeslissingen.
